Daar is ie dan: Mister Verveling himself!!!

Tsja, je komt je bed uit, de wind is wat minder, beetje mistig, het miezert zelfs. Boot loopt naar behoren, buiten dus eigenlijk geen fuck te beleven. Naar binnen dus. Daar blijken alle griffies binnen te zijn, boot opgeruimd, ontbeten heb je, je stinkt nog een beetje, maar das vechten tegen de bierkaai hier. Dus wat rest: VERVELING!!. En laat ik dat nou net heeeel slecht kunnen. Niks doen. Mister verveling is in mij totaal ondergewaardeerd, ondergeschoven kindje, doen we niet aan daar gaan we de komende maand dus even verandering in brengen. Althans, ik niet, maar de Noord Atlantic wel.

Mister verveling? Ja. Laat me je meenemen. Een van de dingen die komt kijken bij de voorbereidingen van de OSTAR is dat je je gezin bijna schroomeloos verwaarloost omdat alles drie keer zoveel tijd kost (en geld) als je van te voren bedacht had. En dan komt het volgende probleem om de hoek kijken: schuldgevoel. Ieder normaal denkend mens denkt dan we houden ermee op, ik koop een tent en ga met mijn gezin op vakantie. Maar als een OSTAR eenmaal in je botten zit en er lijkt een kansje te zijn dat je zoiets kan gaan doen, dan zit ie daar, gaat niet meer weg. Tsja, en dan? Het begon vervelende vormen aan te nemen: op de boot wil je thuis zijn en eenmaal thuis wil je weer op de boot zijn. Schiet niet op. (Krijg net sms van Henk dat de rest van het veld stilligt, top! Wij varen:-)

Ik ben toen via Sandra bij Jacqueline Evers uitgekomen. Jacqueline is psychotherapeut die zich niet richt op mensen met een burn-out, maar op mensen die wat meer willen, maar niet weten hoe. Slim. De strekking is natuurlijk dezelfde, persoonlijke blokkades wegnemen, alleen de lat ligt ergens anders (en mocht toevallig toch een burn-out hebben, dan zeg je gewoon tegen je omgeving dat je met iemand praat omdat je wat meer wilt, slim gepositioneerd, goede marketing, moeten we in de gaten houden die dame). Hoe ze het gedaan heeft kan ik slecht benoemen, maar mijn schuldgevoel is weg. Maw: als ik op de boot ben geniet ik van de boot en als ik thuis ben van de meisjes. Dat is de enige training die ik mezelf gegeven heb de afgelopen jaren: een keer per jaar een volle dag met deze dame aan de slag, intensief en hoogst effectief.

Om je niet lang vast houden kom ik bij de kern. Een van de truckendozen die Jacqueline hanteert is om je jezelf als bedrijf voor te laten stellen waar allerlei functionarissen werken. Zo werkt er dus bij het bedrijf Jac een regisseur, een facilitator, een ondernemer, een vrijbuiter, een familyman, een perfectionist en een mister verveling. Het werkt allemaal lekker als die functionarissen zich een beetje gewaardeerd voelen, er naar ze geluisterd wordt, etc. En die laatste gast, mister verveling, dat blijkt echt een enorme frust!!! Hij staat al jaren te pleiten voor meer verveling, maar niemand die naar hem luistert, nooit wordt zijn vak gewaardeerd. Vandaar dat ie nu Eijndenlijk een keer de agenda mag bepalen. Thanks Jacqueline.

By the way, het waait weer, dus ik ga trimmen! toedeloe:-)))

PS dat gezin kom ik later nog wel een keer op terug, I owe them more than one:-)